De artikelen over het ambt in het vorige nummer, IdW 44/2, riepen nogal wat reactie op. Het pleidooi voor een centraal en dominant predikambt (Dekker en Ten Boom) heeft het daarbij vooral moeten ontgelden. Het pleidooi voor de geméénte als ambtsdrager (Constandse en Doedens) maakte helaas geen uitgesproken reactie wakker – als een wellicht té radicaal gezichtspunt? U vindt vier nieuwe bijdragen. Leest u ze eens tegen de achtergrond van de meditatie van Machteld de Mik over Jezus alleen.

Maarten Wisse verwerpt niet alleen om principiële en existentiële redenen elke gedachte van een representatie van Christus, maar stelt ook dat voornoemd pleidooi voor het predikambt nog een radicalisering van Calvijn betekent – terwijl deze al sacramenteler dacht dan de verdere calvinistische reformatie. Wim de Leeuw stelt onomwonden dat de reformatie is blijven steken in halfhartigheid door de invoering van predikanten met een ambtelijk aura, waar deze slechts professionele vrijwilligers zijn die zich zo snel mogelijk overbodig dienen te maken. Maarten den Dulk en Jan Bruin hebben zich langere tijd uitvoerig en professioneel beziggehouden met het ambt. Den Dulk hecht aan de drie calvinistische ambten die in hun gelijkwaardigheid een ‘trias politica’ uitbeelden waar niet alleen de kerk, maar ook de politiek van heeft geleerd en nog steeds kan leren. Bruin tot slot, het hele speelveld met zijn recente verschuivingen overziend, roept op tot een noodzakelijke bezinning van wat een ambt üerhaupt anders kan zijn dan een ‘functie’, en pleit met Berkhof voorzichtig voor het instellen van één ambt. We zijn blij met deze reacties. Uiteraard gaat dit gesprek voort; ja, wat ons betreft is dit een begin.

Axel Rooze schokt na over Charlie Hebdo. Hij is erg voor Islam-kritiek, maar laat de vrijzinnige goegemeenten niet denken dat dit hen niet raakt. Wie dan denkt dat At Polhuis Karl Barth altijd gelijk geeft, zou wel eens raak kunnen zitten. Of ligt zijn sympathie dit keer toch bij Buskes, die juist in de jaren dertig aan het pacifisme vasthield? Hans van Ark bespreekt ondertussen de broers Polhuis & Polhuis, Marijke van Selm overwintert met Van Koetsveld op het platteland – ze zou niet anders meer willen – en ondergetekende gaat in op Heidegger en de Joden, en plaatst daar een gedicht van Paul Celan bij. En tot slot een krachtig commentaar.

Welnu, op pag. 30 schrijft Peter Verbaan over de komende verbeteringen van ons blad. Leest het voort! Ik voeg er praktisch nog wat aan toe: tot deze veranderingen behoort ook dat wij per nummer minder kopij zullen opnemen. Het redactiebeleid zal dus af en toe wat strenger zijn. En wilt u reageren op een verschenen nummer: de termijn van het inleveren van de kopij is tot de dinsdag na verschijning van het voorgaande nummer. Kort dag dus, en een goede reden om de 1500 woorden niet te overschrijden. Ook hier zal uw secretaris nauwgezet in moeten optreden.

In de Waagschaal – van de geest, de letter en de drukker     Wessel ten Boom