Deze is het beeld van de komende, namelijk als zondaar in de volle onzienlijke, onhistorische betekenis des woords. De schaduw, waar hij in staat, getuigt van het licht van Christus. We zouden het eerste niet zien wanneer het tweede er niet was. En aan de schaduw is af te meten, wat de aard en de betekenis is van het licht. De onzienlijke orde van deze oude wereld is – onder tegengesteld voorteken – die van de komende nieuwe wereld. ‘Het geheim van Adam is het geheim van de Messias’ (rabbijns). Het is het geheim van de ongeneeslijk van God afgevallen en onvervreemdbaar aan God gebonden mens, dat zich in de tweeheid van Adam en Christus verbergt om zich in hun eenheid te openbaren. Vlak bij de grens staan ze beiden, bij de grens van zonde en gerechtigheid, dood en leven, de eerste achterwaarts gericht, de tweede voorwaarts: onverenigbaar gescheiden door het zakelijke contrast van hetgeen zich tegenover elk opstelt, maar onafscheidelijk verenigd door de gemeenschappelijke oorsprong van de contrasten in de goddelijke voorbeschikking ter verkiezing of ter verwerping, onafscheidelijk erdoor verenigd dat de zonde en de dood van de één en de gerechtigheid en het leven van de ander het geheel van het mensenleven en van de mensheid in al zijn dimensies omspant en betekent, onafscheidelijk erdoor verenigd, dat het ja van de één het neen van de ander is, het neen van de één het ja van de ander. Type, vraag, profetie is de één; oerbeeld, antwoord, vervulling de ander, zo zeker als (5,15-17) de beweging waarin zij zich tot een tweeheid ontwikkelen, een echte beweging is, zo zeker als gerechtigheid en leven in God oorspronkelijk en uiteindelijk geheel als het meerdere tegenover zonde en dood staan, zo zeker de ogenschijnlijke polariteit van de contrasten in het licht van het kritisch ogenblik (’toen de ene dood de andere opvrat’ Luther) gezien en opgeheven is. Van Adam naar Christus, de weg van God met de mens en temidden van de mensen. Daarover moet het nu verder gaan.