Pagina's:
• Hand in eigen boezem
• Naschrift

NASCHRIFT

Het spijt mij dat mijn artikel de suggestie heeft gewekt dat ik zou menen dat er binnen de PKN geen sprake is van seksueel misbruik of van het onder de pet houden daarvan. Ik heb eerlijk gezegd geen moment gedacht dat ik daarop zou worden bekritiseerd. Eerder verwachtte ik kritiek op de wat gemakkelijke methode om de kritiek op een ambtstheologie die je sowieso al hebt, nog eens even aan te dikken met zoiets grofs als seksueel misbruik.

Uitgangspunt in mijn verhaal was helemaal niet het willen toedekken van seksueel misbruik door de hiërarchie, omwille van machts- of gezichtsverlies of i.d., maar het werkelijk geen woorden hebben voor de constatering dat de kerk zondigt. Ik geloof helemaal niet dat als je bisschop Eijk in zijn hart kijkt, hij hier ook maar enigzins luchtig over doet, laat staan dat hij ook kinderporno heeft staan in zijn harde schijf of dit soort misselijke verdachtmakingen. Ik zie alleen een bisschop die er niet uitkomt, die hier niet verder kan denken, wat mijns inziens te maken heeft met zijn ambtstheologie, zodat deze theologie het slachtoffer dubbel schaadt (en hem erbij). Dat er binnen de protestantse gemeenten ook allerlei mechanismes zijn die blokkerend werken lijkt me evident, maar ik zie ook na het bovenstaande nog steeds een verschil. Bijvoorbeeeld: het voorstel van onze scriba Plaisier enige tijd geleden dat een seksueel misbruikende ambtsdrager openbaar in de gemeente schuld moet belijden (en uiteraard ook vervangen wordt), past m.i. niet binnen de Roomse ambtstheologie. Of vergis ik me daarin?

Ik moest wel slikken bij dit voorstel, maar het mag ons allemaal tot de orde roepen om ook binnen de kerk onze grenzen te bewaken; op emotioneel gebied, op seksueel gebied, maar ook op theologisch gebied. Dat ook de kerk van Jezus Christus zelf fundamenteel begrensd is, zowel naar binnen als naar buiten, dus in haar kennen, in haar geloof, in haar utopieën en ook in haar vergeving, omdat het Koninkrijk van God zelf namelijk begrensd is, is een harde les die we uit de jaren zestig mogen trekken. En het is waar: dit is al meer dan genoeg reden om de hand in eigen boezem te steken (al doet dit beeld in deze contekst misschien ietwat vreemd aan). Het treft waarschijnlijk elke feel-good-gemeente direct in het hart, en niet alleen haar ambtsdragers. Het pleidooi om dit gesprek ook in In de Waagschaal te voeren, lijkt me alleszins terecht, hoe moeilijk het ook zal zijn. (WtB)