KRITISCHE NOOT BIJ COMMENTAAR

Het voorlaatste nummer van In de Waagschaal was weer rijk aan waardevolle en instructieve artikelen, zoals bijvoorbeeld die over Kune Biezeveld en haar “Als scherven spreken”. Helaas werd dit nummer (38/14) evenwel ernstig ontsierd door het Commentaar van WtB op Dries van Agt. Ik heb nog geen gelegenheid gehad om zijn boek te lezen, omdat het uitverkocht is en ken ook alleen het interview in Trouw. Daarom ga ik ook niet in op de discussie over Israël en de Palestijnen. Ik wil alleen als lezer van In de Waagschaal een signaal afgeven.

Waarom zo éénzijdig? De term “bezette gebieden” wordt helemaal niet genoemd, terwijl het toch evident is, dat van Agt als jurist zijn boek is gaan schrijven om tegen het aldus aangeduide onrecht, dat de Palestijnen zijns inziens door de staat Israël (en niet alleen “door Israëli’s”) is aangedaan, zijn “schreeuw om recht” te laten horen.

Waarom zo uit de hoogte? Moet het opkomen voor mensenrechten óók voor de Palestijnen, zoals dit bijvoorbeeld ook meerdere malen is gedaan vanuit het Werelddiaconaat, als “zogenaamde solidariteit”en als “solidariteitsretoriek” worden gediskwalificeerd?

Waarom, als uitsmijter, de suggestie, dat van Agt mogelijk behoort tot hen, “die dromen van het einde van de staat Israël”. In de context van WtB’s stuk lees ik dit zeer negatief: dromen, dat er volledig een einde komt aan de staat Israel, zoals wij die sinds 1948 kennen. Dat is een ernstige aantijging die nooit als vermoeden geuit mag worden. Daarvoor moet je keiharde bewijzen hebben. (Wat van Agt droomt? Zeker, dat er een einde komt aan het onrecht, waar de Palestijnen onder gebukt gaan; wellicht óók van het godswonder, dat Israël zich bezint en een geheel nieuwe weg inslaat. Dan zouden we te maken hebben met een einde en een nieuw begin van de staat Israël. Als WtB dáárop doelt is het slot van zijn stuk een heel ander verhaal.)

Waarom deze toon: hoog van de toren, zelfverzekerd en denigrerend? Het is mijns inziens In de Waagschaal onwaardig en daarom mag het niet onweersproken blijven.

Paul Pettinga