ZO MAAR WAT (The Olympic Games)

Zo treurig als de val van het kabinet en de beschamende vertoning die daaraan vooraf ging, zo hartverwarmend is deze dagen het schaatsen van onze jongens en meisjes op de Olympische Spelen in Vancoucer.

Nu zullen ernstige mensen vinden dat je deze dingen niet kunt vergelijken, maar beide zaken domineren het nieuws en kleuren onze dagen, zij het kortstondig en oppervlakkig. Veel mensen leven bij de nieuwtjes en de kleine sensaties van de dag, van het spannende van sport en spel ook. De monotonie van het alledaagse wordt erin doorbroken, de tijd der verveling gedood. De serene, altijd ernstige of verbeten mensen zijn ver in de minderheid. Misschien gelukkig maar. Men mag het erg vinden dat we weinig beters te doen schijnen te hebben dan de korte levenstijd ons bescho-ren te doden met onbeduidende, onnozele dingen. Ja, maar ik moet zeggen dat ik mij het Vrederijk soms toch voorstel als Olympische Spelen in een wereld van vriendschap en vreugde. Ach ja, ook met muziek en poëzie, met alle vibraties van de erotiek, maar de ‘robur et velocitas’ (kracht en snelheid) van de sport horen er ook bij. Het glorieuze van de zege en het eervolle van een nederlaag. Het leven van de grote zorgeloosheid aan de straffe ernst voorbij. Het verschijnsel sport zou de theologie meer mogen inspireren dan tot nu toe gebruikelijk. Maar ik moet wel met alle ernstige mensen (en in dit ernstige blad) zeggen dat politiek prioriteit heeft, de eerste in de volgorde, maar misschien is sport hoger in de rangorde op de schaal van de humaniteit. Laten we zeggen dat Balkenende dat begrepen heeft met zijn bezoek aan Vancouver toen het kabinet al wankelde. Sven Kramer even de voorrang geven boven Wouter Bos. Het valt te verdedigen.

Kan een gouden medaille een bestaan rechtvaardigen? Het werd gezegd van Marc Tuitert toen hij die won op de 1500 meter en hij voelde dat zelf ook zo. Theologisch is het misschien wat dubieus om het zo te zien, maar de intense vreugde komt me authentiek en zuiver voor. Dit was ronduit fantastisch, grandioos en we kunnen het helemaal mee-maken. De sportjournalistiek spreekt zelfs van ‘eeuwige roem’, waar Paulus van ‘een vergankelijke erekrans’ zou spreken zonder die overigens daarmee te depreciëren.

Sven Kramer voldeed aan de onmenselijk hoog gespannen verwachtingen op de 5000 meter, maar dan is er dat ver-schrikkelijke drama op de 10.000! Die fatale vergissing van zijn coach Gerard Kemkers. Die nachtmerrie die ook die laatste nooit zal vergeten. Sport is ook wreed. Als het leven zelf.

Ik hoop op een vlekkeloze en prachtige zege van mijn Tsjechische favoriete Martina Sablikova op de 5000. Ze schaatst zo sterk, zo mooi en ik ben weg van haar innig vergenoegde glimlach bij een succes. Wat een lief en leuk meisje! Zo van het Tsjechische platteland terecht gekomen in een wereld van grootspraak en gehaaidheid, maar ze blijft zichzelf. (En zal die 5000 winnen, zij het nipt!) Niet alleen vanwege haar prestaties is zij voor mij de koningin van de Spelen. Gun me deze adoratie.

Rene Kopmels