NOG EEN NUANCE

Nog een enkel woord over de dubbele paspoorten.

Het was vóór de oorlog. Aan in Nederland woonachtige Duitsers werd vanuit Duitsland gevraagd om toch enkele ansichten te willen sturen: stedenplaatjes. Een vriendelijk verzoek, de ansichten werden gestuurd en de Wehrmacht maakte er volgaarne gebruik van om de locaties voor de parachutisten en de troepen helderder te krijgen.

Die Duitsers waren ten opzichte van Nederland gewoon loyaal- ze waren gewoon ‘lief’. Er was geen druk of pressie, maar wel een ‘paspoort’!

In NRC-Handelsblad las ik dat de Marokaanse regering eist dat kinderen die in Nederland geboren zijn Marokaanse namen krijgen. Het gemeentehuis heeft een lijst en werkt mee. Want ‘what is in a name?’ We zijn ‘lief’ en doen mee.

Kijken we ook naar de geschiedenis die nog zo kort achter ons ligt, als we ons voor of tegen dubbele paspoorten, voor of tegen namen, voor of tegen hoofddoekjes (want ze staan toch zo aardig!) uitspreken? Kijken we alleen in onze richting of ook in de andere richting?

Ik ben dankbaar dat Polhuis vanuit de andere richting kijkt –zie de laatste alinea van zijn ‘Naschrift bij mijn commentaar’ in nr 6, maar ook al in zijn vorige artikel-. Hopelijk zullen we in Nederland ook nog een keer leren dat zakelijk zijn heel wat beter is dan als maar ‘lief’ te zijn- óf, als dat ons zint, het omgekeerde van lief, maar ook dan zonder zin en verstand. Ik denk daarbij aan minister Verhagen met zijn ‘neen’ tegen de Palestijnse minister. Waar blijft de zo hoog geprezen menselijkheid en het geleuter over onze ‘dapperheid’ in het verzet wanneer een Palestijn zich verzet en dat dan plotseling niet mag?

Ik schaam mij over mijn ‘Bronzen Leeuw’.

Hebe Kohlbrugge