De navond komt zoo stil

De navond komt zoo stil, zoo stil,

zoo traagzaam aangetreden,

dat geen en weet, wanneer de dag

of waar hij is geleden.

‘t Is avond, stille … en, mij omtrent

is iets, of iemand, onbekend,

die, zachtjes mij beroerend, zegt:

“‘t Is avond en ‘t is rustens recht.”

De boomen dragen gansch de locht

vol groen, nog onbestorven:

en ’k zie, zoo dicht hunn’ blaren staan,

Nog nauwlijks door de hoven:

‘k en hoore niets, al om end om,

van ’t zoetgekeelde vogelendom,

‘t en zij, het donker loof beneeên,

den nachtegaal zijne avondbeên.

Guido Gezelle