Op 1 maart 1962 had Barth zijn afscheidscollege gehouden, en daarmee was hij met pensioen gegaan: “het zogenaamde rustige leven was daarmee begonnen!”
Het tegendeel was waar: juist doordat de plicht van vele colleges en seminaries was weggevallen, stortte hij zich in – als het kon! – nog veel meer activiteiten, vooral als we rekening houden met zijn leeftijd (76-82 jaar!) en de onmiskenbaar afnemende krachten!
Deze altijd op elkaar aansluitende activiteiten waren intussen van zo verschillende aard dat ze hieronder ter vermijding van een chaotisch beeld (als zodanig hij ze zelf toch beleefd moet hebben!) onderscheiden worden en in een bepaalde volgorde ter sprake komen. Pas als we beseffen hoe hij merkte oud te zijn en zich van de ene ziekte in de andere ziekte stortte, groeit de verwondering voor zijn verantwoordelijkheidsgevoel en uiterste wilskracht om zijn onuitputtelijke dienst als getuige van het Evangelie te voleinden.