VAN DE REDACTIE

Op 10 mei jl. namen we afscheid van Lowik Schoch als voorzitter van de redactie. Zo een tien jaar heeft Schoch de vergadering het woord gegeven, haar af en toe tot stilte of juist tot Heiterkeit gemaand, maar hij achtte nu de tijd gekomen. In de Waagschaal heeft altijd woelige baren en jaren, dus de suggestie dat Schoch ons door een bijzondere stormachtige periode heeft geleid zou onjuist zijn. Maar het was wel een periode waarin de redactie sterk verjongd is, en die tendens heeft Schoch met zijn terugtreden bewust willen onderstrepen. We zullen zijn interventies, veelal bestaande uit citaten van anderen, ongetwijfeld gaan missen en kijken verder uit naar zijn bijdragen op papier. Peter Verbaan bleek de aangewezen persoon om hem op te volgen, en dit zal hij ongetwijfeld op zijn wijze doen.

Jan Bruin herneemt zijn thematiek van de ‘garstige Graben’ tussen Schrift en Verlichting wanneer hij ingaat op het ritueel slachten. Gerrit de Kruijf schrijft een serie van drie waarin hij, vanuit dezelfde kloof tussen geloof en politiek, een aantal staatsmannen onderzoekt op hun levensbeschouwelijke drijfveer. Hij begint met Helmut Schmidt. Ook in de bijdrage van Eginhard Meijering over het Jezusboek van Paul Verhoeven herkennen we de kloof; maar voor de Verhoeven lijkt deze geen probleem te vormen. Hoe dicht staat hij bij Daniël, bij wie, zo Machteld de Mik, de verhaallijn moet wijken voor het apokalyptisch visioen? En wat in dit verband te denken van de visioenen die Coen Wessel recenseert? Rochus Zuurmond is bij zijn bespreking van het Onze Vader aangeland bij ‘uw Koninkrijk kome’. Hier wordt in elk geval gebeden om de dichting van een kloof.

Blankesteijn richt een monument op voor zijn vader, Den Dulk las een intrigerend boek en Aart van Drie tekent Jezus in zijn schaamte. Doevendans blijft gefascineerd door de moderne stad, Polhuis onderzoekt de grenzen van de rechtspraak en ondergetekende vraagt naar de verhouding tussen Marquardt en Barth.

Lezer, u kunt weer vooruit!

Wessel ten Boom