COMMENTAAR (Netanjahoe)

De huidige Israëlische premier is niet geliefd in Nederland, zeker niet in linkse kringen en al helemaal niet bij hen die sympathie koesteren voor de Palestijnse zaak. Dat is te merken in de berichtgeving over hem. Zijn speech van 16 juni jl., in reactie op de toespraak van Obama in Caïro, werd uiterst zuinigjes in de Nederlandse pers besproken. Hoofdtoon was, dat hij niets nieuws gezegd had. Ook zijn openlijk uitgesproken erkenning voor een twee staten-oplossing, werd nauwelijks serieus genomen. Er werden zo veel voorwaarden aan verbonden dat zijn ‘toezegging’ een wassen neus werd.

Wie de moeite neemt de tekst van zijn rede zelf te lezen – makkelijk te vinden op internet – leest iets heel anders. Hier is een man aan het woord die met een verwijzing naar de profeet Jesaja een hartstochtelijk beroep doet op Arabische en Palestijnse leiders met hem het pad van de vrede te gaan door zwaarden om te smeden in ploegscharen.

Ik acht dat geen retoriek. Wie de speech leest, hoort een man, die zich terdege bewust is, dat die vredesweg voor Israël de enig echt begaanbare is. Er is geen alternatief, anders dan het verdwijnen van de Joodse staat. Bij dit punt klopt voor mij het hart van zijn toespraak. Ik citeer: ‘The fundamental condition for ending the conflict is the public, binding and sincere Palestinian recognition of Israel as the national homeland of the Jewish People´, en: ‘The right to establish our sovereign state here, in the Land of Israel, arises from one simple fact: Eretz Israel is the birthplace of the Jewish People’ Beide uitspraken werden met applaus begroet door de aanwezigen. Netanjahoe sprak hier niet als Likoed-leider, maar namens het overgrote deel van de Israëlische bevolking. Naar deze erkenning verlangt het Israëlische volk nu al meer dan 40 jaar. Als deze erkenning er is, is er een weg om ook de andere (niet geringe) problemen op te lossen. Dit is de kern van het probleem!

Ik ben het op dit punt met Netanjahoe eens. Ik herinner mij de gesprekken met Palestijnen. Veel sympathie had en heb ik met hun lijden, maar toen ik in mijn naïviteit dit punt van de erkenning ter sprake bracht, was hun interesse in mij op eens een stuk minder. Dat is en blijft tegelijk mijn vraag aan allen die nu opkomen voor de belangen van de Palestijnen en dan vooral diegenen onder hen die aangeven dat zij dat doen als vriend van Israël. Breng in uw gesprekken dit punt van de erkenning expliciet in als weg naar de vrede. Wie het verzwijgt, moet mij nog maar eens uitleggen dat hij of zij vriend van Israël is.

Van harte hoop ik dat het hen dan anders zal vergaan dan het mij verging. Vanaf het moment dat ik het punt van de erkenning ter sprake had gebracht, werd ik niet meer als bondgenoot van de Palestijnse bevrijdingsstrijd beschouwd.

Hoe nodig het is, blijkt ook uit de reacties vanuit Hamas en de PLO. Krachtig werd herhaald wat in mei van dit jaar werd uitgesproken. Ik citeer weer: ‘The leadership of the Palestinian Islamic resistant movement, Hamas, has reasserted its principled refusal to recognize the Zionist entity (Israel), saying that Israel is an illegitimate state based on ethnic cleansing and crimes against humanity.’ (21 mei 2009) De reactie vanuit de gematigder PLO verschilde niet veel.

Druk op Israël is nodig, maar hetzelfde geldt in nog meerdere mate voor de Palestijnse leiding. Want de sleutel voor de oplossing van het conflict ligt grotendeels in hun handen. Ook dat maakt de speech van Netanjahoe opnieuw duidelijk.

AP