VAN DE REDACTIE

Over gebed en genezing hebben we in ons blad nog niet vaak geschreven, maar in dit nummer doen we dat, misschien wel voor de eerste keer. De aanleiding hiertoe was een gezamenlijke verklaring van de Charismatische Werkgemeenschap Nederland en de Lucasorde. Rob van Essen, predikant in Den Haag en voorzitter van de Lucasorde, gaf zijn visie aan Machteld de Mik en Udo Doedens. Hij heeft veel te zeggen en vertelt tegen het eind over een Engelse chaplain die in het Amsterdamse ministerie van predikanten iets over healing kwam vertellen en op een kritische vraag een heel gevat antwoord gaf. Machteld de Mik vraagt zich iets af wat veel andere, ook in de dienst vergrijsde, predikanten zich wel eens afvragen. Kees van der Kooi wijst het gebed om genezing de plaats die het mag hebben: in de gemeenschap met Jezus Christus als het levengevende centrum van de gebedspraktijk. Udo Doedens heeft zo zijn vragen bij dit alles en het gedicht van Guillaume van de Graft werpt er een heel bijzonder licht op. – Ik kan me indenken dat deze artikelen veel losmaken bij de lezer. Dat deed het althans bij mij en ik dacht aan een beroemde Franse chrirurg die zei: ‘Ik verbind de wonden en God geneest ze’. En aan wat Barth schrijft in KD III/4 blz. 404-426 over de wil om te leven en gezond te zijn.

In zijn vierde artikel over het Apostolicum schrijft Rochus Zuurmond over de Almachtige. Dat is zoeken en tasten, maar – het bekende ‘het wordt je niet door mensen aangedaan’ kán ook een goede zin hebben. Henk Abma, vroeger predikant in Kortenhoef, vertelt over een bijzonder boek van Casper Visser ’t Hooft, vermoedelijk een kleinzoon van.

Turrettini en Jüngel! Een gereformeerde dogmaticus uit de zeventiende eeuw en een lutherse domaticus uit de vorige eeuw, maar ook in onze eeuw ‘alive and kicking’ – je kunt ze nu dankzij de dissertatie van Willem Maarten Dekker met elkaar vergelijken. Op verzoek van de redactie schrijft Dekker daar zelf over, geflankeerd door Aza Goudriaan, van de Vrije Universiteit en van de Erasmus Universiteit in Rotterdam.

Ik noem tenslotte de vaste rubrieken en zie dat er nog ruimte is om even stil te staan bij de toespraak die Job Cohen, burgemeester van Amsterdam, gehouden heeft bij de opening van een pinksterfestival in zijn stad. Hij memoreerde dat volgens de Talmoed de wet in zeventig talen is vertaald voor de zeventig wereldvolken. In de christelijke traditie borduurt het Pinksterfeest op deze traditie voort: de mensen horen de blijde boodschap in zeven (volken) maal tien (talen) is gelijk zeventig talen. Zo wordt wat er na de bouw van de toren van Babel mis ging, door de poging van mensen God naar de kroon te steken, hersteld. Daar mogen de vele volkeren die nu Amsterdam bewonen hun voordeel mee doen. Een ‘toespraak’? Ik zou eerder zeggen: een goede preek.

A.A. Spijkerboer