‘Jezus zegt tot hem: ontwaak, neem je draagbed op en loop!

En meteen wordt deze mens gezond, hij neemt zijn draagbed op en kan lopen.’

(Johannes 5, 8-9, Naardense Bijbel)

Het valt op dat de Naardense Bijbel hier vertaalt met ‘ontwaak’ en niet met ‘sta op’, zoals in andere Nederlandse vertalingen en ook in de meest progressieve Duitse vertaling (Bibel in gerechter Sprache). Niet het doel van de handeling wordt in de Naardense Bijbel benadrukt, namelijk dat de man opstaat, maar het proces: de man wordt wakker. Dat roept bij mij enkele gedachten op.

Wakker worden is inderdaad hard nodig als je jezelf 38 jaar lang, wel of niet terecht, ziek hebt genoemd, of ziek werd genoemd, of ziek bent geweest. Wakker worden is hard nodig als je meent niet meer te kunnen scoren in de genadeloze concurrentie. Toen en daar in Betzata, maar zeker niet daar alleen.

De afstand tussen wakker worden en opstaan kan soms erg lang zijn. Ik stel het me echter ook zo voor, dat juist dit schemergebied tussen nee (de slaap) en ja (het opstaan) een creatieve ruimte kan zijn. Alles is onzeker. Je hebt geen idee van wat komen gaat. Je weet je gedragen, hoewel je dat niet voelt. Het draagbed opnemen en gaan lopen is de bedoeling, en het zal ook gebeuren. Toch kan het nog lang duren eer het zover is. Dit is een tussentijd. Tijd voor het ongerijmde.

Dat die mens daar ten leste daadwerkelijk opstaat, zou ik inderdaad een wonder noemen. Maar wat is een wonder? In dit verhaal is het vertrouwen dat ontwaakt, en contact dat heilzaam is.

Susanne Hennecke

In de waagschaal, nr. 4, 30 maart 2024