WYOMING

Had E. Annie Proulx met haar ‘The shipping news 1993’ (Pulitzer Price 1994) over het leven in Newfoundland haar lezers reeds verbijsterd, nu heeft zij ons geheel gevloerd met haar ‘Bad Dirt 2004’, overseas edition Harper Perennial 2005.

In een elftal verhalen beschrijft zij het land en de mensen in die staat in het noordelijke midden-westen van de USA (zoek het maar even op de kaart op) waar een bar landklimaat barre mensen vormt. Het wemelt er van VietNam-veteranen, ze zijn allemaal Republicans en de armoede heerst er alom. Maar de schoonheid van het land lokt mensen uit het Oosten van de USA aan. De belastingen zijn er laag, de grote percelen van kwijnende ranches worden verkaveld, en de makelaars doen goede zaken.

In ‘Man Crawling Out Of Trees’ wordt het leven beschreven van een ouder echtpaar uit New York. Ze kopen een beeldschone bungalow in het ruime land. Wolken en heuvels alom. Ze leven elk hun eigen leven. De man koopt een terreinwagen en is dagelijks op tour in het prachtige land. De vrouw iets meer aan huis gebonden. Geeft niet. Komt de herftst. Zij wandelt in de ijele watervallen van kleur en licht, tussen bossen en weiden. Een jager waarschuwt haar: ‘Mevrouwtje, u moet hier niet in groen of bruin rondlopen; voor u het weet bent u neergeschoten, want aangezien voor een hert’. Zij draagt voortaan oranje buitenshuis. Komt de winter. Zij hangt voer voor de vogels. Daar komen de beren op af. Geeft niet: zij zet voer voor de beren klaar. Daar komen de herten op af. Het kost een vermogen per week. Zeggen de verre buren: herten moet je niet voeren, maar schieten en invriezen. Het vervult haar met walging. Ze realiseert zich niet dat ze met haar gedrag de trek van de herten naar de winterweiden blokkeert. Komt de sneeuw. Veel sneeuw. Haar man blijft met zijn terreinwagen de ritten door het betoverende land maken. Dan komt de fatale dag: uit het belendende bosperceel ziet zij een mens door de dikke sneeuw naar haar huis kruipen. Als bewoonster van New York ruikt zij onraad en overval. Zij probeert haar man te bereiken. Maar die rijdt in een van die vele blanco gebieden die niet door de GSM worden bereikt. Zij belt de sheriff. Die komt aangereden en laadt de gewonde man die door de sneeuw kroop in. Het was een gewonde skiër die met zijn laatste krachten had geprobeerd een huis te bereiken voor hulp. De chauffeuse van de sheriff zegt tegen de vrouw: ‘Zeg wist je niet dat een van de eerste wetten van de wildernis is dat je een mens in nood moet helpen, zelfs al zou het je vijand zijn?’ Het verhaal doet de ronde. De mensen mijden hen. Zij moeten weg, dat is onvermijdelijk. Niet iedereen kan zomaar overal gaan wonen. Daar is iets meer voor nodig.

C. Balk