Op de eerste redactievergadering van dit jaar hebben we eerst ons gebrekkige historische bewustzijn  maar eens opgebiecht. We moesten er notabene door de uitgever op worden gewezen dat jaargang vijftig aanving.

            Niemand (van de redactie) wist meer precies waarom er vijftig jaar geleden – nadat Miskotte in 1970 de klokken van de uitvaart van In de Waagschaal moest luiden – het tijdschrift twee jaar later toch weer tot leven werd gewekt. Voortaan heette het: voortzetting en kreeg het een nieuwe ondertitel: Tijdschrift voor theologie|cultuur|politiek. In dit nummer maken we een begin met een jaarserie waarin steeds per vijf jaar een of meer saillante passages aan de vergetelheid worden ontrukt. Het bleek dat alleen het doorsturen en scannen al problemen opleverde – van zo vér voor het digitale tijdperk dateert dit blaadje!

            Tegelijk is het wellicht typerend voor de redactie van alle generaties om te focussen op wat er juist vandaag in de waagschaal moet worden gesteld. In dat opzicht past dit nummer geheel in die lijn. Of het nu gaat om iemand die zichzelf ‘ongeschikt voor deze maatschappij’ vindt, en concludeert dat het slechts rest om of cynisch of religieus te worden, waarover Udo Doedens naar aanleiding van Nicolien Mizee en Simone Weil schrijft. Of over de kerk als de plaats voor óngelovigen die de claim op waarheid dient op te geven, waarover Mirjam Elbers schrijft. Of over J.W. Schulte Nordholt, die naast een man van onvergetelijke woorden ook een man van beelden, een verwoed tekenaar en fotograaf blijkt te zijn geweest.

            Verder is er naast de meditatie, het miniatuur en het commentaar – vaste rubrieken kunnen wisselen door de tijden heen, maar horen vanaf jaargang één bij dit tijdschrift – aandacht voor drie actuele discussies. Coen Constandse gaat in gesprek met Wessel ten Boom over zijn bijdrage in de zwartenpietendiscussie. In mijn huwelijk leerde ik dat je kinderen in de zomervakantie hun geloof in Sinterklaas moet ontnemen, om heftige taferelen in december te vermijden en tijdens bergwandelingen ook over andere essentialia te praten. Misschien dat we daarom nu we op weg naar het voorjaar en naar verkiezingen gaan hierover schrijven? Verder volgt een reacties van Bruin op de schuldverklaring van de PKN, welke langer moest wachten door de wintergast in het vorige nummer. Op allerlei niveaus in de kerk gaat het gesprek erover echter door. Dick Boer gaat met W.M. Dekker in gesprek over de linker- en de rechterhand van God rondom het vraagstuk ‘God en de pandemie’. Aan diens bijdrage ontlenen we ook de titel van dit nummer. Bij In de Waagschaal weten we (met Anders Nygren) al zo’n  vijfenzeventig jaar: le Dieu défini est le Dieu fini!

Peter Verbaan

In de Waagschaal, jaargang 50, nr. 2. 6 februari 2012