Waar u misschien een spetterend nummer verwacht had over 500 jaar Luther, Ecclesia semper reformanda est of ‘Terug naar Rome?’ – blijft het stil. Niet eens omdat wij als redactie per se elke aandacht voor 1517 wilden vermijden, maar meer omdat, zo leert de ervaring, alleen urgent geachte themanummers willen lukken. Mocht u dit een verzuim vinden: onderaan vindt u vast iets van uw gading. En vergeet ook de andere twee mededelingen (p. 6 en 30) niet!

Peter Verbaan mediteert over Abram als vogelverschrikker die moet wachten totdat God hem verschijnt diep in de nacht. André van Dijk verhaalt van Plato’s grot, waarin eveneens het daglicht ontbreekt, en toont drie moderne herinterpretaties van deze allegorie. Kees Doevendans beschrijft hoe het moderne wonen (meer licht!) ook zo zijn religieuze uitgangspunten had. Typisch modern lijkt het ook om te geloven voorbij de absolute tegenstelling tussen geloof en ongeloof, zo laat Willem Maarten Dekker zien aan de hand van Gerard Reve en Rens Kopmels aan de hand van onder andere de blindgeborene – over licht gesproken. Modern is ook de overtuiging van de gelijkheid tussen mensen. Udo Doedens vergelijkt op dit punt de ‘statische’ opvatting van het natuurrecht, verwoord door de jurist Grapperhaus, en het ‘dynamische’ bewijs daarvan bij Petrus. E.P. Meijering herkent op zijn beurt in Barths triniteisleer het typisch moderne verschijnsel van God-in-beweging, terwijl ondergetekende meent dat we in de driehoek van Karl en Nelly Barth en Charlotte von Kirschbaum wel degelijk iets van Barths (moderne?) theologie herkennen. Jan Bruin laat zien hoe je voorgoed door Miskotte geraakt kunt zijn als je ook afstand hebt verkregen tot zijn theologie, waarna At Polhuis nadenkt over racisme en kapitalisme.

Wessel ten Boom

In de Waagschaal – toch wel spannend