Zo noemt de Paus Abbas. Ik wrijf mijn ogen uit. Dat kan toch niet waar zijn. Met een warme omhelzing wordt de vriendschap bevestigd. Dat gebeurt bij de officiële Vaticaanse erkenning van de Palestijnse ‘eenheid’ als staat. Andere staten zijn het Vaticaan voorgegaan. Het is het teken dat de publieke opinie in Europa gekanteld is. Toch raakt deze erkenning mij meer dan de andere.

Ik snap de voorstanders van de erkenning wel. Zij menen oprecht dat zo’n stap de vrede in het Midden Oosten dichterbij brengt. En toegegeven, de Israëlische politiek maakt het je ook niet makkelijk om solidair met Israël te blijven. De perspectieven op verandering zijn er na de onlangs gehouden verkiezingen bepaald niet beter op geworden. Het is waar, maar is deze steun voor het Palestijnse streven naar een eigen staat, dan het juiste antwoord er op? Ik geloof er niets van. Door deze stappen wordt de kringloop van geweld alleen maar aangejaagd. De Israëlische angst dat men er, als het er op aankomt, alleen voor staat, wordt er door versterkt. Van Europa hebben ze niets te verwachten. Dat is het wat mij zorgen baart. De stijfkoppigheid van Israël neemt er door toe. De sympathie voor de Palestijnen zal er door groeien enz.. Waar dat toe kan leiden, daar durf ik nauwelijks aan te denken.

De Paus sprak ongetwijfeld als staatshoofd, maar wie ziet het verschil. Hier spreekt de geestelijk leider van de grootste kerk van de wereld. Die kerk heeft een verleden. De houding ten opzichte van de Joden in WOII (ja zeker, daar is ie weer!) was nu niet bepaald vlekkeloos. Enige hoop had ik dat de kerk daarvan geleerd had. Goed, het duurde 45(!) jaar voordat het Vaticaan de staat Israël erkende. Maar de vriendschap met Israël was dan toch een feit. Dan zou toch geweten worden wat trouw betekent? Wat solidariteit, ook als het moeilijk is, inhoudt? Dan was er toch gevoel voor het diepe leed dat mede door de kerk dat volk is aangedaan? Bescheidenheid en invoelingsvermogen zouden dan de grondtoon zijn. Niets van dat al. Abbas is een vredesengel en Palestina moet er komen.

Dat de politiek deze weg gaat, is al moeilijk te verteren, maar dat de kerk zich daarbij aansluit is onverteerbaar. Ja uist de kerk. Die moet de moed hebben om tegen de stroom in te gaan. Die moet weten wat trouw is. Dat is geen emakkelijke weg. Israël maakt dat ons dagelijks duidelijk. Juist de kerk vraagt daar begrip voor, met het oog op verzoening.

Ook in mijn eigen kerk is er een sterke lobby om dezelfde keus als de Paus te maken. Ik hoop en bid, dat zij deze weg niet op gaat.

At Polhuis